Hoogste tijd om weer eens verder te gaan op mijn pleidooi om elkaar weer wat vaker gewoon te groeten. Ik moet namelijk iets opbiechten.. Ook ik zeg niet altijd hallo tegen iedereen.. En dat is nou juist vaak het probleem. Onlangs sprak ik een buurtgenoot die mij erop wees dat we niet iets van anderen kunnen verwachten als we er zelf ook niet naar handelen. Niet dat ik dit niet had bedacht, maar wat betreft het groeten van elkaar kon ik wel even een reminder gebruiken!
Gelukkig heb ik een dochter van 17 maanden die het voordoet! Het begon bij de buurvrouw. Die ze na een argwanende houding bij de eerste paar ontmoetingen, ineens tot vervelens toe ging begroeten. Hallo, hallo.. haalloo.. hallo, hallo.. nee ik overdrijf niet als ik zeg dat dit slechts een opmaat was! Maar sinds deze kleine dame weet wat maat houden is verdeelt ze haar 'hallo' heel eerlijk over ieder waar we voorbij fietsen, die we passeren in de supermarkt of die ze in de verte aan ziet komen. In plaats van wegduiken en doen alsof men het niet hoort, jawel volwassenen onder elkaar passen deze tactiek nog wel eens toe, reageert men bij zo'n schattig meisje natuurlijk met enthousiast hallo terug! En ik volg mijn dochter daarna zeker zo enthousiast op!
Sowieso is veel contact een stuk sneller gelegd met kinderen. En daarmee sluit ik mensen zonder kinderen totaal niet uit, het gaat vooral om het feit dat kleine kinderen er niet bij nadenken. Niet over of de ander er wel op zit te wachten, dat proberen volwassenen nog wel eens voor elkaar in te vullen, maar ook niet over of ze wel zo'n goed gesprek te voeren hebben, gewoon open de nieuwsgierigheid laten spreken en zo leer ik in sneltrein vaart Lent een stuk beter kennen, dankzij mijn dochter. En dat is positief!
Hopelijk spreken wij elkaar binnenkort ook eens..
Groeten van de buurvrouw!